» No matter what the course looks like, you will be able to ride it in a bigger gear and a faster speed «

lkatapod

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας αθλητής αντοχής κατά την διάρκεια της άσκησης, είναι να πίνει πολύ λίγο νερό.

Η απώλεια υγρών από το σώμα που συντελείται στις πολύωρες προπονήσεις, συμβάλλει στην μείωση του κυκλοφορούντος όγκου αίματος. Το αίμα στην περίπτωση αυτή γίνεται παχύτερο και περισσότερο ιξώδες. Αντίστοιχα η καρδιά, προκειμένου να κρατήσει σταθερό το οξυγόνο στους μυς, αναγκάζεται να αυξήσει τον καρδιακό παλμό της.

Με πιο απλά λόγια, αν ο αθλητής κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης ή ενός αγώνα αντοχής, υδροδοτείται πολύ αργά, ή πολύ λίγο έως και καθόλου, πολύ σύντομα η επίδοσή του θα μειωθεί σημαντικά μέχρι και την πλήρη εξάντλησή του.

Περισσότερο από το 60% της σύστασης του ανθρώπινου οργανισμού αποτελείται από νερό. Κατά την ώρα της άσκησης παράγεται στον οργανισμό αρκετή θερμότητα, η οποία αυξάνει την θερμοκρασία του σώματος. Ο οργανισμός αποφεύγει αυτήν την υπερθέρμανση με την διαδικασία της εφίδρωσης.

Το κόστος της εφίδρωσης είναι η απώλεια των υγρών, η οποία μπορεί να ξεπεράσει τα 3 λίτρα σε μία ώρα. Έρευνες έχουν δείξει ότι μία απώλεια υγρών μέχρι 2% του βάρους του σώματος, πιθανότατα να επηρεάσει την αθλητική επίδοση. Όταν όμως η απώλεια κυμανθεί από 3%-6% του  βάρους του σώματος, η δύναμη και η ικανότητα αντοχής του αθλητή μπορεί να μειωθεί, περίπου στο 30%.

Ένας πολύ καλά προπονημένος αθλητής χάνει λιγότερο νερό και νάτριο κατά τη διάρκεια της άσκησης, από έναν λιγότερο προπονημένο αθλητή. Με την προπόνηση ο οργανισμός μαθαίνει να ρυθμίζει πιο αποτελεσματικά την εφίδρωσή του.

Ένας καλό τρόπος για να υπολογίσετε πόση περίπου ποσότητα υγρών χάνετε κατά την διάρκεια διαφορετικών συνθηκών ( προπόνηση, αγώνας, ζεστό-κρύο περιβάλλον κλπ. ), θα πρέπει να ζυγίζεστε πριν και μετά την άσκηση. Σε περίπτωση που ο αθλητής χάσει 3 κιλά σε μία προπόνηση, τότε η άσκηση που έκανε ήταν περισσότερο βλαπτική παρά ωφέλιμη για την επίδοσή του.

Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας για την υδροποσία του αθλητή:

Πίνετε τακτικά κατά τη διάρκεια της άσκησης και μην περιμένετε να διψάσετε.

Την δίψα την αισθάνεστε όταν η απώλεια των υγρών στο σώμα σας έχει ήδη φτάσει το 2%-3%. Στην πραγματικότητα, οι αθλητές πίνουν πολύ λιγότερο απ΄ ότι πρέπει, με αποτέλεσμα μόνο το 30%-50% των χαμένων υγρών καλύπτεται από την πόση υγρών κατά την διάρκεια της άσκησης.

Η ωσμωτικότητα ενός ποτού αποτελεί τον κυρίαρχο παράγοντα που καθορίζει τη γρήγορη απορρόφηση από το σώμα διαμέσου του στομάχου. Η ωσμωτικότητα ενός ροφήματος δείχνει το σύνολο των αραιωμένων σωματιδίων του, που αποτελούνται από υδατάνθρακες και ηλεκτρολύτες, σε σύγκριση με την πυκνότητα των σωματιδίων του αίματος.

Η ωσμωτικότητα των ποτών αναλύεται στις παρακάτω 3 κατηγορίες:

1. Υποτονικό: Ένα ρόφημα είναι υποτονικό όταν η πυκνότητα των σωματιδίων του ροφήματος είναι μικρότερη από την πυκνότητα των σωματιδίων του αίματος.

2. Ισοτονικό: Ένα ρόφημα είναι ισοτονικό όταν η πυκνότητα των σωματιδίων του ροφήματος είναι ίση με την πυκνότητα των σωματιδίων του αίματος.

3. Υπέρτονο: Ένα ρόφημα είναι υπέρτοτονο όταν η πυκνότητα των σωματιδίων του ροφήματος είναι μεγαλύτερη από την πυκνότητα των σωματιδίων του αίματος.

Το νερό δεν περιέχει τίποτα από τα παραπάνω σωματίδια και για αυτόν το λόγο απορροφάται γρηγορότερα από το στομάχι. Μετά το νερό, το υποτονικό ρόφημα είναι το αμέσως δεύτερο υγρό που μπορεί να αφομοιωθεί γρηγορότερα από το στομάχι.

Αντίθετα, το υπέρτονο διάλυμα καθυστερεί πάρα πολύ να απορροφηθεί από το στομάχι λόγω της μεγαλύτερης πυκνότητας που έχει από τα σωματίδια του αίματος. Κάτω από αυτήν την περίσταση, θα πρέπει να μετατραπεί πρώτα σε υποτονικό διάλυμα τραβώντας τις περισσότερες φορές νερό από τους περιφερειακούς ιστούς του σώματος, γεγονός το οποίο οδηγεί στην αφυδάτωση του οργανισμού.

Σε προπονήσεις μέχρι 1.5 h, η υδροποσία του αθλητή μπορεί να αποτελείται από νερό μόνο και σε αυτήν την περίπτωση αν είναι δυνατόν να προτιμάται το Mineral Water σε σχέση με το νερό της βρύσης.

Σε μεγαλύτερες προπονήσεις από 1.5 h, θα πρέπει να καταναλώνονται υποτονικά ροφήματα τα οποία θα αποτελούνται από υδατάνθρακες και ηλεκτρολύτες. Η περιεκτικότητα σε υδατάνθρακα δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 2.5 έως 4γρ ανά 100ml νερού.

Το ρόφημα που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της προπόνησης, θα πρέπει να είναι δροσερό για την καλύτερη απορρόφησή του. ( από 4 έως 12 βαθμούς Κελσίου ),

Μισή ώρα πριν την προπόνηση ή τον αγώνα, ο αθλητής μπορεί να πιει από 400 έως 600ml υποτονικού ροφήματος. Αντίστοιχα κατά τη διάρκεια του αγώνα, θα πρέπει να πίνει από 100 έως 200ml υποτονικού ροφήματος ανά 15 με 20 min. Για τους ποδηλάτες, ο κανόνας είναι ένα παγούρι 500ml ανά μία ώρα.

lkatapod

• Μην πειραματιστείτε ποτέ με ένα νέο πρότυπο διατροφής, ακριβώς πριν τον αγώνα. Δοκιμάστε τα νέα διαιτολόγιά σας αρκετό καιρό πριν την αγωνιστική εκδήλωση. Το γαστρεντερικό κανάλι μπορεί να “εκπαιδευτεί,” για να αφομοιώνει σωστά τα τρόφιμα κατά τη διάρκεια της άσκησης.

• Τρώτε και πίνετε τακτικά κατά την διάρκεια της προπόνησης ή του αγώνα. Αν αρχίστε να τρώτε ή να πίνετε όταν αισθανθείτε πείνα ή δίψα, τότε θα είναι πολύ αργά.

• Να έχετε διασφαλίσει τα αποθέμετα του γλυκογόνου στο σώμα σας πριν την άσκηση αντοχής, μεγαλύτερης των 60 με 90 λεπτών.

• Το τελευταίο γεύμα πριν από έναν αγώνα ή προπόνηση θα πρέπει να καταναλωθεί 2-3 ώρες πριν.

• Το μεγαλύτερο λάθος κατά την άσκηση, είναι να πίνετε λίγο.

• Τα αποθέματα του γλυκογόνου εξαντλούνται μετά από 60-90 λεπτά υπομέγιστης απόδοσης.

• Η υγρή μορφή τροφής περνά γρηγορότερα μέσα από το στομάχι, σε σύγκριση με τα στερεά τρόφιμα.

• Μία διατροφή υπερφόρτωσης υδατανθράκων, μπορεί να διπλασιάσει τα αποθέματα του γλυκογόνου στους μυς σας.

• Δεν συνίσταται η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων γλυκόζης ή ζάχαρης, (ειδικά σε υγρή μορφή) λιγότερο από μία ώρα πριν ξεκινήσει ο αγώνας.

• Ροφήματα υψηλού γλυκαιμικού δείκτη πρέπει να καταναλώνονται αμέσως μετά την προπόνηση αντοχής, βελτιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ικανότητα ανάκτησης του οργανισμού μετά την άσκηση.

IN ENGLISH

• Do not experiment with a new nutrition pattern just before a race. Test new nutrition patterns long before the event. The gastrointestinal channel can be trained to digest food during exercise.

• Eat and drink regularly during exercise. If you start eating or drinking at the moment of hunger or thirst, you are too late.

• Ensure full glycogen reserves for endurance exercise longer than 60 to 90 minutes.

• The last meal before a race or workout should be eaten 2-3 hours before.

• The biggest mistake is drinking too little

• Glycogen reserves are depleted after 60 to 90 minutes of submaximal performance.

• Liquid food passes through the stomach faster than solid food.

• A carbohydrate-loading diet may double the carbohydrate reserves.

• Consuming large amounts of glucose or sugar, especially in liquid form, less than 1 hour before the race is inadvisable.

• Liquid sugars consumed immediately after an endurance effort enhance recovery.

Σήμερα ξεκινάει η διήμερη προετοιμασία με την ομάδα του Πήγασου στην Πάτρα.

Η σημερινή διαδρομή περιλαμβάνει αγωνιστικό ρυθμό στην διαδρομή Πάτρα – Καλάβρυτά – Αγ. Λαύρα – Πάτρα.

Οι αθλητές που την απαρτίζουν είναι:

• Γερολυμάτος Νίκος
• Καταπόδης Θεοφάνης
• Νίνης Γεώργιος
• Καταπόδης Λουκάς
• Καούρης Γεώργιος

Παναγιώτης Ζαχαρίου

«ΤΟ ΚΟΥΦΑΡΙ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2008 ΣΤΑ ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ)
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ

Παραπάνω από δεκαεννέα δεν πρέπει να ήτανε, αλλά σίγουρα αποτελούσε ένα από τα πιο οξύμωρα σχήματα που είχα αντικρίσει έως τότε. H λαλιά του και το όλο του παρουσιαστικό με ανήγαγαν στα ριζίτικα βουνά της Κρήτης. Άλλος αέρας. Παντελώς αταίριαστος με τα νεγρο-αμερικάνικα ακούσματα που ηχούσαν διαπασών στο ημιυπόγειο διαμέρισμα που είχε μόλις νοικιάσει στα Χανιά.

«Καλά βρε φίλε, τι σχέση μπορεί να έχει ένας Κρητίκαρος του λόγου σου με αυτά που θυμίζουν τα κατώγεια της Νέας Υόρκης;» Αξέχαστη θα μου μείνει η ταραχή στο ύφος του με αυτό μου το σχόλιο αφού πρώτα τον είχα παρακαλέσει να χαμηλώσει τη μουσική εν ώρα κοινής ησυχίας.

Αυτός την έκλεισε, και με πληγωμένο το φιλότιμο είπε: «Συγνώμη σύντεκνε, δίκιο έχεις. Δεν είμαι τούτοσές που δείχνω. Απλά ήθελα ν’ ακούσω αυτά π’ ούλοι ακούν έπαέ στη πόλη για να μοιάσω…»

Γίναμε φίλοι. Όταν τον γνώρισα καλύτερα, γνώρισα και τον πλούσιο κόσμο που ήθελε να αφήσει, αλλά αργότερα, κι αυτόν όπου του έμελλε να ενταχθεί.

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’80, η αρχή του τέλους του Ελληνικού πολιτισμού της υπαίθρου – τότε που ο κάθε πολιτικάντης, εκμεταλλευόμενος την αυξανόμενη αστυφιλία, ψηφοθήριζε στα χωριά έναντι αδιάκριτων διορισμών στις δημόσιες υπηρεσίες.

Ίσως όχι και τόσο τυχαία είχαν υποβαθμισθεί γλώσσα και παιδεία για τα χωριατόπουλα που θα εισέρεαν στις πόλεις, καθώς οι γονείς τους συνδικαλιζόταν κομματικά για να διορισθούν σε κάποια υπηρεσία. Και ενώ στα τότε ακόμα ζωντανά χωριά τους τα παιδιά αυτά θα δρούσαν σε έναν κόσμο αληθινό, όπου θα συναναστρεφόταν με όλες τις ηλικίες, μαθαίνοντας πως να παράγουν τροφή, πως να φτιάχνουν ένα σπίτι, ένα σκάφος κτλ, τώρα θα εντασσόταν ολομερής με συνομήλικούς τους σε ένα σύστημα που θα επιμήκυνε την ανωριμότητα και την εξάρτηση.

Αυτό, βέβαια, μακρόχρονα θα ωφελούσε τις μεγάλες επιχειρήσεις και το δημόσιο: Ο ανώριμος άνθρωπος είναι καταναλωτικός. Ο εξαρτημένος ζει με τον φόβο, κι αυτός είναι ο ιδανικός εργαζόμενος.
Στα πέριξ των πόλεων φύτρωσαν τσιμεντοκούτια, ενώ νεοκλασικά κτήρια κατεδαφίσθηκαν για τις αντιπαροχές. Πολλά τότε τα Ελληνικά εργατικά χέρια. Πολλά και τα λεφτά από τις επιδοτήσεις.

Αυτά όμως μετουσιώθηκαν σε τσιμεντένια παραπήγματα, όπου ο νεόφερτος στην πόλη χωρικός, με όλα τα συμπλέγματα που του επέφερε η προσπάθειά του να «μοιάσει», θα γινότανε… «αστυχωριάτης». Ανυπόφορη η ατμόσφαιρα στις δημόσιες υπηρεσίες.

Άνθρωποι συνηθισμένοι να δρουν υπαίθρια, τώρα ασφυκτιούσαν σε καπνόμιχλα γραφεία όπου με τεντωμένα νεύρα κολλούσαν ένσημα. Κι αν δεν οσφριζόταν κανείς τη «χωριατίλα» στο δημόσιο, σίγουρα την κουτούλαγε στους δρόμους, καθώς πολλοί που πλούτισαν ως εργολάβοι πρόχειρων κατασκευών, πλούτισαν και τις πολυτελείς αυτοκινητοβιομηχανίες.

Το «αυτοκίνητο» έγινε «το ερ-γα-λείο» αλλά όχι τόσο για χρήση, όσο για την επίδειξη της οικονομικής ισχύος του νεόπλουτου. Ωστόσο, τα αγροτικά που κάποτε μετέφεραν σοδειές, τώρα πια κόμιζαν τετρακίνητο εγωισμό…

«Μασκαρά – Γκρέκο Μασκαρά … Τρόμπα, φιγούρα, σαχλαμάρα κι άρπα-κόλλα…» Εάν μη τι άλλο, η όλη κατάσταση ενέπνευσε και τραγούδια όπως αυτό του Γιάννη Μιλιώκα. Για τον «αστοχωριάτη» όμως, τα σκυλάδικα είχαν τον πρώτο λόγο. Εκεί θα εύρισκε την «καλλιτεχνική» εκδήλωση του νεοπλουτισμού του με σπονδές από σαμπάνια και γαρύφαλλα.

Κι αν η ύπαιθρος κάποτε έδενε τα χέρια των χορευτών σε κύκλους, η τσιμεντούπολη τα έλυσε δια της επιδεικτικής ζεϊμπεκιάς ή του ξενόφερτου πιθηκισμού. Και πως αλλιώς, σε κοινωνίες όπου οι φιλίες είχαν γίνει χρησιμοθηρικές και όπου οι «πετυχημένοι» θα εισέπρατταν τον φθόνο αυτών που οι πόλεις είχαν απορρίψει ή, χειρότερα, τσακίσει;

Ο Αριστοτέλης είχε παρατηρήσει ότι χωρίς πλήρη συμμετοχή στον κοινωνικό βίο δεν υπήρχε ελπίδα για κάποιον να αναπτυχθεί ως υγιής άνθρωπος. Οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο υπήρχαν μόνον όσο στην ύπαιθρο υπήρχαν ζωντανά χωριά και στις πόλεις γειτονιές που τώρα πια είχαν πνιγεί από πολυόροφα «μαυσωλεία».
Το αντίκτυπο του «θέλω να μοιάσω» είχε τραγικές δημογραφικές και πολιτισμικές συνέπειες στον τόπο. Ο αστυχωριάτης, τραγελαφικά διχασμένος μεταξύ της χωρικής και αστικής του ταυτότητας, πολλά παιδιά δεν έκανε.

Κι αυτά που έκανε, έκαναν ακόμη λιγότερα, επειδή δεν είχαν όραμα πέρα από το να μοιάσουν κι αυτά με τους τηλεοπτικούς ήρωες του «Λάιφ Στάιλ». Ξεκομμένος από τις ρίζες του, ο Έλληνας ρίχθηκε στην κατανάλωση του ο’ τι θα τον συνταίριαζε με την ξενόφερτη τηλεοπτική φαντασιοπληξία που θα ανέβαλε τον γάμο, θα αύξανε τις εφήμερες σχέσεις, τις εκτρώσεις, ή αλλιώς, θα κατέστρεφε το δομικό υλικό μίας υγιούς κοινωνίας – την οικογένεια.
Προφητική και η δήλωση του ιστορικού Arnold J. Toynbee: «Εάν θέλεις να καταστρέψεις ένα έθνος, να επιμηκύνεις τα παραγωγικά χρόνια της νεολαίας του πίσω από τα θρανία» Τα τέκνα αυτών των ολιγομελών οικογενειών γέμισαν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και του εξωτερικού με αιώνιους φοιτητές που έπρεπε να εκπληρώσουν τα απωθημένα των γονέων τους.

Όμως η τώρα πια «δημοσιο-υπαλληλίστικη» παιδεία, αντί να παράγει ενάρετους Έλληνες πολίτες, θα παρήγαγε μισέλληνες αναρχικούς: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΤΕ» θα ήταν το σύνθημα διάσπαρτα γραμμένο όπου υπήρχαν Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, ενώ η ανάρτηση της σημαίας από κάποιον πολίτη θα θεωρείτο πράξη «φασιστική».

Αναδυόμενοι από μια μεθοδευμένη μνημοκτόνο παιδεία της διεθνιστικής «πολιτικής ορθότητας» και της καφετέριας, το μόνο μέλλον προς το οποίο θα μπορούσαν να αποβλέπουν ήταν αυτό για το οποίο τους προετοίμαζε το σύστημα: το πώς να είσαι ένας καλός Αιγύπτιος που ξέρει τη θέση του στη πυραμίδα.

Αυτό που φοβίζει είναι ότι η διανόηση της εποχής ανέδειξε τους πιο χαρακτηριστικούς της τύπους: τον δημόσιο υπάλληλο… τον δικηγόρο… τον πολιτικάντη… 

Πάντως, το σίγουρο είναι ότι η «μόρφωση» δεν κατάφερε να αποτινάξει τη «χωριατίλα» του «θέλω να μοιάσω». Ο πιθηκισμός ακόμα καλά κρατεί στο πανελλήνιο. Ελλείψει αυτόχθονων σημείων αναφοράς, καθώς πολλοί γονείς είναι τώρα πια γεροροκάδες, γεροντισκόβιοι και γερομπλουζάδες, η σημερινή γεννιά φοράει ρούχα μερικά μεγέθη μεγαλύτερα από το κορμί τους και μαθαίνει χιπ χοπ. Οι πολιτισμικές αντιστάσεις στην απόλυτη αποχαύνωση πλέον καθιστούνται ανύπαρκτες.

Κάποια στιγμή, τα οικονομικά πακέτα στέρεψαν. Κι όσοι δεν είχαν διορισθεί στο δημόσιο ή διαπρέψει στον ιδιωτικό τομέα, τώρα θα ξεπουλούσαν τα πατρογονικά τους χωράφια για να στηρίξουν την αστυφιλία τους.

Βλέποντας τα ρημαγμένα μας χωριά, όπου πλέον αλλοδαπός ιδρώτας ποτίζει τους αγρούς, οι κατέχοντες μνήμη άνω των σαράντα συχνά κυριεύονται από νοσταλγία για έναν πολιτισμό νεκρό πλέον.

Κι όπως το φυσικό επακόλουθο του θανάτου είναι η αποσύνθεση, συνεπικουρούμενη από τα σκουλήκια, έτσι και η γόνιμη γη της υπαίθρου διαμελίζεται με την αδηφάγο δράση κατασκευαστών, τραπεζών και κτηματομεσιτών – οι μόνοι οργανισμοί που ευδοκιμούν σε περίοδο πολιτισμικής σήψης. Αλλά κι αυτοί είναι καταδικασμένοι να αλληλοσπαραχθούν όταν δεν έχει μείνει πλέον τίποτα στο κουφάρι.

Ως τα υβριδικά πλέον απομεινάρια ενός φθίνοντος πολιτισμού, εμείς ευθυνόμαστε για την υποβάθμιση όλων των θεσμών με έναν ατέρμονο καταιγισμό νεωτερισμών, μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που τσάκισαν την ραχοκοκαλιά του τόπου – την παραγωγική χωρική οικογένεια – και αφαίμαξαν την ύπαιθρο από τα Ελληνικά της νιάτα.

Οι συνέπειες είναι πια ορατές… Οι αποσυνθετικοί οργανισμοί είναι ξένοι πλέον, καθώς οι αλλοδαποί εργάτες, των οποίων τα κάποτε χαμηλόμισθα χέρια πλούτιζαν τους αστυχωριάτες, τώρα γίνονται τα αφεντικά με τις ευλογίες ενός συστήματος που δεν αναγνωρίζει έθνος πια, αλλά μόνο ψηφοφόρους που θα του εξασφαλίσει την εξουσία πάνω στο κουφάρι.