Στις 16.30 το απόγευμα της Δευτέρας μου έστειλες το τελευταίο χιουμοριστικό σου μήνυμα…

Όταν σας εψαχνα και δεν σας έβρισκα ένιωσα ταραχή στην καρδιά μου…

Όταν έμαθα τις πρώτες πληροφορίες η ζωή μου σκεπάστηκε από ένα πέπλο θλίψης…

Προσπαθούσα να κρατήσω μία απεγνωσμένη ελπίδα για την ύπαρξή σας μέχρι την επιβεβαίωση κάποιον επίσημων στοιχείων… Ωστόσο όλες οι μαρτυρίες και οι αφηγήσεις των ανθρώπων που έζησαν από κοντά αυτήν την καταστροφή δεν μου έδιναν περιθώρια…

Πολλές θα είναι οι ημέρες του πόνου και οι νύχτες της μοναξιάς μου…

Μακάρι να ήμουν ένα πηγάδι ξερό και στερεμένο και οι άνθρωποι να μου πετούσαν πέτρες… Γιατί αυτό πιο εύκολα θα μπορούσα να το υποφέρω από τον απρόσμενο χαμό σας…

Όμως πέταξες στα ουράνια μαζί με τα δύο σου αγγελούδια, τα οποία δεν πρόλαβαν να ανθίσουν…

Πετάξατε όπως οι αετοί στον ουρανό, μόνοι, χωρίς τις φωλιές τους…

Πετάξατε όπως η φωνή που δεν μπορεί να πάρει μαζί της τη γλώσσα και τα χείλη που τις έδωσαν φτερά…

Όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε, μοιραστήκαμε πάρα πολλές σκέψεις και συναισθήματα και πώς μπορώ να σε αποχωριστώ χωρίς πόνο και σπαραγμό…

Όμως η ανάσα της Ζωής σας ύφανε και σας έκανε πέπλο από φως πάνω στο πρόσωπό της…

Σήμερα δεν πετώ από το κορμί μου ένα ρούχο, αλλά σκίζω το δέρμα μου με τα ίδια μου τα χέρια…

Ήσουν τόσο στοργικός πατέρας, γιατί αναγνώριζες ότι τα παιδιά σου, δεν είναι παιδιά σου, αλλά γιοί και κόρες της λαχτάρας της Ζωής. Αναγνώριζες ότι ήσουν το τόξο απ’ όπου θα τίναζες σαν ζωντανά βέλη τα παιδιά σου μπροστά.

Η έννοια του αυταρχισμού απέναντι στα παιδιά σου δεν υπήρχε σε εσένα, διότι ο επαναλαμβανόμενος αυταρχισμός πηγάζει από την ανικανότητα των γονέων, να καταλάβουν ότι η ψυχή των παιδιών κατοικεί στο σπίτι του αύριο, το οποίο δεν μπορούν να το επισκεφθούν ούτε στα όνειρά τους.

Θυμάμαι πόσο παρηγοριτικός και συμβουλευτικός ήσουν μαζί μου, όταν είχα ανάγκη για υποστήριξη… Μου μιλούσες πάντα μέσα στο πνεύμα μου.

Πλέον, ελευθερώσατε ανάλαφρα και ανεμπόδιστα την ανάσα σας και υψώθηκε στον ουρανό για να γυρέψει τον Θεό, διότι η ζωή και ο θάνατος είναι ένα, όπως ο ποταμός και η θάλασσα είναι ένα.

Όλα όσα υπάρχουν, ζουν πάντα από όλα που υπάρχουν. Κι όλα όσα υπάρχουν ζουν με την πίστη που δεν έχει όρια και με την γενναιοδωρία του Υπέρτατου.