Σχεδόν πάντα ένας αγώνας παγκοσμίου πρωταθλήματος αποτελεί μία ξεχωριστή εμπειρία και δικαίωση για τον κάθε αθλητή, που έχει σκοπό από να τον τερματίσει αξιοπρεπώς, έως και να διακριθεί.

Θα έλεγα επίσης ότι ένας τελικός παγκοσμίου πρωταθλήματος στην ποδηλασία αντοχής, έχει τα χαρακτηριστικά, του ενός και μοναδικού αγώνα της χρονιάς, που αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο και βαρυσήμαντο τίτλο  για τους διεκδικητές του.

Είναι ένας τίτλος που για να τον κατακτήσεις θα πρέπει να ξέρεις ότι ακόμα και ένας λάθος να κάνεις, οποιασδήποτε μορφής, δεν πρόκειται ποτέ να τον φλερτάρεις.

Ο καιρός στο Βέλγιο μας υποδέχθηκε με σποραδικές βροχές και χαμηλή θερμοκρασία, δηλαδή ότι έπρεπε για να μας ‘’φτιάξει το κέφι’’.

Την επομένη το πρωί και μία ημέρα πριν τον αγώνα ο καιρός ήταν ηλιόλουστος φτάνοντας τους 17οC.  Ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί για εμένα προκειμένου να ποδηλατήσω αναγνωριστικά  τα περισσότερα δύσκολα σημεία της διαδρομής του αγώνα.

Η διαδρομή ήταν απόστασης 107Km με εφτά κυρίως εναλλασσόμενες αναβάσεις. Με μία λέξη θα έλεγα ότι ήταν ένας κλασικός αγώνας τύπου Φλάνδρας. Περιλάμβανε στενούς δασικούς δρόμους με σπασμένη άσφαλτο, σκοτεινές τυφλές στροφές καλυμμένες από μόνιμη υγρασία, λιθόστρωτους δρόμους και ‘’καμικάζι’’ κατηφόρες.

Από όλα αυτά, τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας τον κατείχαν η τελευταία ανάβαση 1,1km Eddy Merckx 12.6-21% κλίση,  2.5km πριν τον τερματισμό και τα τελευταία 800m για την γραμμή του τερματισμού, που αποτελούνταν από αραιό πλακόστρωτο σε 2% ανηφορική κλίση.

Δοκιμάζοντας στην προπόνηση αυτά τα δύο σημεία, αποφάσισα να τρέξω με 23-11 ελεύθερο ( σχέσεις γραναζιών ) και όχι με 25-12, γιατί χρειαζόμουν το 18άρι γρανάζι σε άλλα εξίσου για τον ρυθμό σημαντικά σημεία της διαδρομής, παρόλο που ήταν μεγάλο ρίσκο το 23άρι γρανάζι για το 21% κλίσης ειδικά στο τέλος του αγώνα.

Κατά την διάρκεια της προπόνησης

Η εκκίνηση της κατηγορίας μου 40-44 γινόταν ταυτόχρονα με την 35-39 στις 13.32 την Κυριακή, ενώ δύο λεπτά νωρίτερα ξεκίνησαν οι amateurs 16-29 μαζί με τους 30-34.Βλέποντας τον παραπάνω σχεδιασμό των οργανωτών, σκέφτηκα ότι με ευνοούσε, διότι θα γινόταν ένας πολύ γρήγορος και δυνατός αγώνας.

Τα σχέδια μου βέβαια, μου τα χάλασε ο καιρός της Κυριακής, που ξημέρωσε με ασταμάτητες καταιγίδες και πτώση της θερμοκρασίας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες μπήκε άλλος ένας περιορισμός στο μυαλό μου. Ο περιορισμός του κινδύνου <Λουκά πρόσεχε μην χτυπήσεις>. Η διαδρομή ήταν από μόνη της πολύ επικίνδυνη και οι καταιγίδες την έκαναν ακόμα περισσότερο.

Περίμενα στην εκκίνηση 40 λεπτά νωρίτερα για να πάρω καλή σειρά αφετηρίας, αλλά και μία επιπλέον 20λεπτη καθυστέρηση από τους διοργανωτές λόγω των καιρικών συνθηκών, ήταν αρκετός χρόνος για να αρχίζω να τρέμω από το κρύο.

Οι  εκκινήσεις των παγκόσμιων πρωταθλημάτων στα πρώτα 30km είναι άτσαλες και γρήγορες,  προκαλώντας ομαδικές πτώσεις, μέχρι να βρει το γκρουπ τον ρυθμό του και να γίνουν τα ανάλογα πλασαρίσματα των αθλητών.Θυμάμαι συγκεκριμένα στα πρώτα 10km διανύαμε τις ευθείες με 55Km/h και ήταν σκέτη κόλαση,  με την βροχή και το βροχόνερο από τις ρόδες των ποδηλάτων να με τυφλώνουν θολώνοντας τα γυαλιά μου.

Άρχισαν και οι πρώτες πτώσεις των αθλητών, όταν από απότομα φρεναρίσματα και συρρικνώσεις του γκρουπ χτυπούσαν ο ένας με τον άλλον.

Κάπως έτσι με εμβόλισαν και εμένα από πίσω, κολλώντας ένας αθλητής τον εμπρόσθιο τροχό του πάνω στην γάμπα μου και ενώ άρχισε να με παρασύρει, άκουγα πίσω μου τους ήχους αθλητών που έπεφταν.

Προσπαθώντας να ξεφύγω από αυτό, γυρνούσα τα πετάλια μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα προκειμένου να ξεκολλήσει από πάνω μου αυτός ο αθλητής ώστε να μην παρασυρθώ μαζί τους.Ευτυχώς τα κατάφερα!

Ο ρυθμός συνεχίζονταν ολοένα και πιο γρήγορα κάτω από το πέπλο δεκάδων ντεμαράζ που γινόταν, μέχρι που καταφέραμε και μέσα στα πρώτα 40km και συγκεκριμένα στην πρώτη ανάβαση της διαδρομής να πλησιάζουμε τους νέους αθλητές που είχαν φύγει 2 λεπτά νωρίτερα από εμάς.

Δεν το πίστευα ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο!

Βρισκόμουν σταθερά στους πρώτους 20 αθλητές του δικού μου γκρουπ, όταν ξεκίνησε ένας πανζουρλισμός από ντεμαράζ, προκειμένου να αποσπαστούν αθλητές και να αναμειχθούν με τις προπορευόμενες κατηγορίες.

Αυτό θα του έδινε την ευκαιρία να μπερδευτούν και να καλυφθούν μέσα σε ένα πλέον καινούργιο γκρουπ ώστε να χαθούν από την ορατότητα των αθλητών της κατηγορίας τους, έχοντας και την ευκαιρία να μπουν σε κάποιο ξεκόλλημα με τους amateurs, εξασφαλίζοντας έτσι τις πρώτες θέσεις.

Προσπάθησα να μην τους χάσω από τα μάτια και κατάφερα και εγώ μαζί τους να πιάσουμε το μπροστινό μας γκρουπ.

Εκεί έγινε το αδιαχώρητο. Αθλητές από τα πίσω γκρουπ προσπαθούσαν να περάσουν μπροστά…
Ξεκίνησαν πάλι συγκρούσεις, πτώσεις… δηλαδή ένα χάος!

Μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο κατάφεραν και αποσπάστηκαν ένας Ιταλός και ένας Γάλλος από την κατηγορία μου μαζί με amateurs αθλητές χωρίς να τους καταλάβουμε.Εγώ προσπάθησα στα επόμενα χιλιόμετρα να ανακτήσω το πλασάρισμα μου στην πρώτη 20άδα, αλλά πλέον σε ένα καινούργιο διαμορφωμένο γκρουπ από αθλητές και των 4 κατηγοριών σε σύνολο μεγαλύτερο των διακοσίων ποδηλατιστών.

Έτσι εξελίχθηκε ο αγώνας και σε κάθε ανάβαση που περνούσε μέναμε ολοένα  και λιγότεροι μέχρι που φτάσαμε στο 95ο km διανύοντας και την τελευταία ανάβαση πριν το βουνό του τερματισμού.

Είχαμε απομείνει 25 περίπου αθλητές από όλες τις κατηγορίες και μέσα σε αυτούς βρίσκονταν και 6 αθλητές της κατηγορίας μου.  Όλοι εμείς κυνηγούσαμε το χάλκινο μετάλλιο νομίζοντας βέβαια ότι διεκδικούσαμε τις 3 πρώτες θέσεις.

Η μεγάλη μάχη έγινε στην ανάβαση του Eddy Merckx όταν κατάφερα να ανέβω 2ος  στην κορυφή της με 440w μέσο όρο, έχοντας  λίγα μέτρα πίσω από τον Γάλλο αθλητή και λίγα μέτρα μπροστά από τους υπόλοιπους.

Η εξάντληση στα πόδια μου ήταν μεγάλη από το γαλακτικό οξύ αλλά και η αδρεναλίνη μου ακόμα μεγαλύτερη όταν ένιωθα ότι μόνο 1km με χώριζε από τα μετάλλια.

Μπαίνοντας στο βρεγμένο πλακόστρωτο γλίστραγε ο πίσω τροχός μου ανάμεσα από το ταλαιπωρημένο pave  και έχανα συνέχεια ταχύτητα, ποδηλατώντας για 40 δευτερόλεπτα στα 450w μέσο όρο, μέχρι που στα 100 τελευταία μέτρα με προσπέρασαν 3 αθλητές και τερμάτισα έτσι στην 7η  θέση.

Ο στόχος μου ήταν να καταφέρω να μπω στην πρώτη 10άδα των καλύτερων αθλητών του κόσμου, με δεδομένο το χρόνο που μου είχε απομείνει να προετοιμαστώ λόγω της αλλαγής του προπονητικού προγραμματισμού μου για τρέξω ένα αγώνα αντοχής παγκόσμιας κλάσης.

Πάτησα το πόδι μου στο Βέλγιο έχοντας την ακλόνητη πεποίθηση ότι θα τα καταφέρω.

Η ψυχολογία μου ήταν άριστη και η πίστη στον εαυτό μου ακλόνητη. Ένα περίεργο δυνατό συναίσθημα που το νιώθω μόνο όταν έχω εξασφαλίσει την νίκη σε έναν αγώνα.

Η επίδοση μου σε ισχύ εκτοξεύτηκε στα 320w normalized για 3 ώρες αγώνα καλύπτοντας την απόσταση τον 107κμ με 2.000 υψομετρικά σε 36km/h.Επίσης χαρακτηριστικό είναι ότι αυτή την φορά οι αθλητές που με είχαν κερδίσει πριν δύο εβδομάδες στο παγκόσμιο κύπελλο της Ελβετίας τερμάτισαν πίσω μου και με διαφορά χρόνου.

Μεγάλη ήταν και η παρουσία του συνοδό μου Νικόλαου Ντότσικα που μερίμνησε για οτιδήποτε χρειάστηκα πάνω στον αγώνα αλλά και εκτός αυτού.

Προσωπικά νιώθω πολύ χαρούμενος που παρόλα τα προβλήματα των τραυματισμών που αντιμετώπισα φέτος και των δυσκολιών, λόγω έλλειψης χρόνου, κατάφερα με την υποστήριξη της συζύγου μου να ολοκληρώσω άλλη μία αγωνιστική χρονιά, με στατιστικά καλύτερη επίδοση και αποτελέσματα από την προηγούμενη χρονιά.