Μακάρι να ήμουν ένα πηγάδι ξερό και στερεμένο, και οι άνθρωποι να μου πετούσαν πέτρες…γιατί αυτό πιο εύκολα θα μπορούσα να το υποφέρω από τον απρόσμενο χαμό του Αγαπημένου μου Φίλου.

Με ψυχή βαριά και φορτωμένη ξεκινάω να γράφω αυτό το αφιέρωμα για το Νίκο Κωστέα…ωστόσο, είναι ένας τρόπος για να μοιραστώ μαζί σας τον πνευματικό πλούτο αυτού του ανθρώπου.

Ο Νίκος έδινε μεγάλη σημασία στο να »Υπάρχεις»!

Για αυτόν η λέξη Υπάρχω σήμαινε, να είσαι σοφός χωρίς να είσαι ξένος για αυτούς που δυσκολεύονται να καταλάβουν.

Σήμαινε να είσαι δυνατός αλλά όχι για να ξεκάνεις τους αδύνατους.

Σήμαινε να παίζεις με τα μικρά παιδιά, όχι σαν πατέρας, αλλά καλύτερα σαν σύντροφος του παιχνιδιού, που θέλει να μάθει τα παιχνίδια τους.

Σήμαινε να ξέρεις πως ο άγιος και ο αμαρτωλός είναι αδέλφια δίδυμα, που ο πατέρας τους είναι ο ίδιος ο Θεός.

Σήμαινε να ακολουθείς την Ομορφιά, ακόμα και αν σε οδηγήσει ώς την άκρη του γκρεμού, παρόλο που εκείνη είναι φτερωτή και εσύ χωρίς φτερά.

Σήμαινε να είσαι υφαντής με δάχτυλα που βλέπουν, γεωργός που νιώθει ότι κρύβει ένα θησαυρό με κάθε σπόρο που σπαίρνει, ψαράς και κυνηγός που δείχνει συμπόνια για το ψάρι και το αγρίμι που κυνηγά, αλλά μεγαλύτερη συμπόνια για την πείνα και την ανάγκη του ανθρώπου.

Ο Νίκος ήταν κήπος χωρίς μάντρα, αμπέλι χωρίς φύλακα, θυσαυροφυλάκιο πάντα ανοιχτό στους περαστικούς.

Πίστευε ότι ακόμα και αν σε ληστέψουν, σε ξεγελάσουν, σε εξαπατήσουν, σε παραπλανήσουν και σε παγιδέψουν, εσύ πρέπει παρόλα αυτά, να κοιτάζεις κάτω από το ύψος του μεγαλύτερου εαυτού σου και να χαμογελάς. Θεωρούσε ότι οι παραβάτες, οι πλάνοι και οι απατεώνες είναι αδέρφια σου που βρίσκονται σε ανάγκη.

Τα παρήγορα λόγια του ήταν πάντα ύμνος και θυμίαμα για τους ανθρώπους.

Η αγάπη του ήταν σαν μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών μας, διότι πίστευε ότι η αγάπη δεν πρέπει να σε δεσμεύει και δεν μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της, γιατί η αγάπη αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Πίστευε ότι η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Δεν κατέχει και ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί αρκείται στον εαυτό της.

Αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Μπορούσε να τους δώσει την αγάπη του αλλά όχι τις ιδέες του, διότι γνώριζε ότι τα παιδιά έχουν τις δικές τους ιδέες.

Ποτέ δεν προσπάθησε να κάνει τα παιδιά να του μοιάσουν διότι καταλάβαινε ότι αυτός έπρεπε να προσπαθήσει να τους μοιάσει, γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.

Έλεγε ότι εμείς είμαστε τα τόξα, απ’ όπου τα παιδιά σαν ζωντανά βέλη θα τιναχτούν μπροστά.

Υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν στο συνάνθρωπό τους, αλλά κατά το δόσιμό τους νιώθουν πόνο…

Ο Νίκος πρόσφερε χωρίς να νιώθει πόνο στο δόσιμο και ούτε γύρευε την αναγνώριση μέσα από αυτό. Με τα χέρια τέτοιων ανθρώπων μιλάει ο Θεός και πίσω από τα μάτια τους, ο Θεός χαμογελάει στη γη.

Είναι καλό να δίνεις όταν στο ζητούν, αλλά ο Νίκος έδινε χωρίς να του το ζητήσουν, από κατανόηση.

Ο Νίκος είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στο Θεό. Η καθημερινή του ζωή ήταν ο ναός του και η θρησκεία του και ποτέ δεν χώριζε την πίστη του από τις πράξεις του.

Ποτέ δεν φορούσε την ηθικότητά του σαν το καλύτερο ρούχο του και ποτέ δεν έβλεπε την λατρεία σαν ένα παράθυρο, που μπορεί να ανοίγει και να κλείνει.

Δεν γνώρισε το Θεό προσπαθώντας να λύσει αινίγματα, αλλά τον συναντούσε ολόγυρά του. Έβλεπε τον Θεό να παίζει με τα παιδιά μας, να του χαμογελάει μέσα από τους ανθρώπους, να περπατάει μέσα στο σύννεφο, να απλώνει τα χέρια του με την αστραπή και να κατεβαίνει με την βροχή.

Για τον Νίκο ο πλατύτερος δρόμος ήταν ο συνάνθρωπός του. Ποτέ δεν κατάκρινε τους συνανθρώπους του και δεν τους μετρούσε από τις μικρές τους πράξεις, γιατί όπως έλεγε, δεν μπορείς να μετρήσεις την δύναμη του ωκεανού με την αδυναμία του αφρού του.

Θεωρούσε ότι όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για μια δυσάρεστη κατάσταση που συμβαίνει στο διπλανό μας.

Τι κρίση θα βγάλετε για αυτόν που αν και είναι τίμιος στα χέρια, είναι όμως κλέφτης στην σκέψη;

Και ποια ποινή θα βάζατε για αυτόν που σκοτώνει την σάρκα αλλά δολοφονείται ο ίδιος στην ψυχή;

Και πως θα τιμωρήσετε εκείνον που στην πράξη είναι δόλιος και καταπιεστής, αλλά που είναι και ο ίδιος αδικημένος και εξευτελισμένος;

Και πως θα τιμωρήσετε εκείνους που οι τύψεις τους είναι μεγαλύτερες από τα αδικήματά τους;

Τα παραπάνω, είναι λίγα απο τα ερωτήματα που συζητούσαμε όταν βρισκόμασταν μεταξύ μας.

Ο Νίκος ζούσε την αγάπη μέσα από όλες τις μορφές της ζωής. Κοιτούσε τους ανθρώπους στα μάτια και όχι πάνω από τον ώμο τους. Μοιραζόταν μαζί τους πράγματα, σκέψεις και συγκινήσεις. Ήξερε ότι η αγάπη είναι η ίδια η ζωή και η ζωή είναι η κάθε στιγμή που βιώνουμε είτε με χαρά είτε με λύπη.

Την χαρά και την λύπη δεν τις ξεχώριζε. Είναι δύο συναισθήματα που έρχονται πάντα μαζί. Κάποτε που συζητούσαμε μου έλεγε, ότι όταν είσαι λυπημένος κοίταξε μέσα στην καρδιά σου και θα δεις ότι πραγματικά κλαις για εκείνο που υπήρξε η χαρά σου.

Κάθε μέρα προσπαθούσε να μην χάνει από τα μάτια του τα όμορφφα πράγματα του κόσμου.

Κάθε ημέρα ξύπναγε πιο σοφός, πιο υπομονετικός και πιο αισιόδοξος

Κάθε ημέρα δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να απλώσει το χέρι του στο διπλανό του που χρειαζόταν βοήθεια

Ήξερε να τοποθετεί τον πήχη τόσο ψηλά όσο έπρεπε προκειμένου ξεπερνάει τους στόχους που έβαζε στην ζωή του

Ο Νίκος είχε διαλέξει το δρόμο της αγάπης, το δρόμο της ελπίδας, το δρόμο του ενδιαφέροντος, το δρόμο της πίστης του αύριο, το δρόμο της καλοσύνης.

Κάποιες φορές οι ανθρώπους που γελούν, διακινδυνεύουν να τους περάσουν για αστείους και όταν κλαίνε διακινδυνεύουν να τους περάσουν για συναισθηματικούς

Ο Νίκος όμως δεν φοβόνταν ούτε να γελάσει αλλά ούτε και να κλάψει. Κάποιες φορές μπορεί να κλαίμε και από χαρά βλέποντας ευτυχισμένους ανθρώπους. Δεν τον ένοιαζε αν θα τον έλεγαν συναισθηματικό…ήξερε να ζει!

Αγαπούσε στον υπέρτατο βαθμό του γονείς του, τα αδέλφια του, τις νύφες του, τα ανίψια του και γενικά όλη την ευρύτερη οικογένεια του.

Είχε το χάρισμα να επιλέγει και να δημιουργεί από μόνος του σημαντικές διαπροσωπικές σχέσεις, οι οποίες έμεναν αναλοίωτες στον χρόνο.

Δεν φοβόνταν να δείξει τα συναισθήματά του και να αποκαλύψει την ανθρωπιά του.

Μίλαγε πάντα με τις πράξεις του…

Αδελφέ μου η ζωή και ο θάνατος είναι ένα, όπως ο ποταμός και η θάλασσα είναι ένα.

Αγαπημένε μου Αδελφέ, ελευθέρωσες την ανάσα σου ανάλαφρη ψηλά στους ουρανούς.

Η ζωή σου είχε γίνει ζωή μας και η καρδιά σου καρδιά μας….πως λοιπόν μπορούμε να αποχωριστούμε τη ζωή και την καρδιά μας;

Οι σκέψεις μου είναι πολλές και τα συναισθήματά μου ακόμα περισσότερα που θα μπορούσα να σου αφιερώσω, αλλά αγαπημένε μου αδελφέ δεν έχω άλλο κουράγιο να συνεχίσω…