Τα πάντα ρέουν, ρέουν, καταρρέουν!
Διασπώνται, περιρρέουν.
Και μετ’ άνασυγκροτούνται,
Μ’ άλλα μόρια αρμολογούνται.
Κάθε ον και κάθε πλάσμα,
Ωσάν ύφασμα στο φάσμα…
Που υφαίνει την ζωή
Καλοπίζοντας την Γη.
Κι αν η ύπαρξή μας ψήγμα,
Π’ ούτε καν αφήνει στίγμα,
Που και που κάποιες μορφές
Ανεβαίνουν σε κορφές,
Όπου Δόξα θα φωνάξουν
κι Αθανασία θα χαράξουν,
καταθέτοντας ορμή,
ιδρώτα, πόνο και ψυχή.
Αψηφώντας ηλικία,
Θα αδράξουν τα ηνία
Κι οδηγούν αυτό το άρμα,
Σάρκα, μυς κι όλο το χάρμα,
προς του Σύμπαντος τον Γόνο,
στην πηγή, τον Χώρο-Χρόνο!
Τα πάντα ρέουν, ρέουν καταρρέουν,
Μα στην δόξα σου εισρέουν!
Χαίρ’ ω χαίρε Τρισκελίδα,
Καταπόδια ηλιακτίδα!