«Λουκάς» είναι το όνομα και είμαι ποδηλάτης.
Της Πάτρας είμ’ ανάθρεμμα και δρόμων ιχνηλάτης.
Βαράω πετάλι δυνατό και οι παλμοί καλπάζουν,
Παγκόσμια δόξα καρτερώ κι οι μύες μου κραυγάζουν:
«Δώσε, δώσε αθλητή, Μεγάλε Καταπόδη!
Μεγάλη μας τιμή να ωθούμε τέτοιο πόδι!»
Ιδρώτας στάζει σαν σπονδή στης χώρας μου το χώμα
Και θεία νοιώθω την ορμή σε όλο μου το σώμα.
Της Αχαΐας οι κορφές κι οι δρόμοι της γυμνάσαν
Τις βατοφόρες πεταλιές και την ζωηρή μου ανάσαν.
Στον οίκον μου όταν γυρνώ, τα κύπελα γιαλίζουν
Και λες και έχουνε φωνή, τ’ ακούω να τρικλύζουν:
«Δώσε, δώσε αθλητή, Μεγάλε Καταπόδη!
Άξιε μας κατακτητή που τίμησες την πόλη!»
Τώρα εδώ που στέκομαι ζυγίζοντας τους κόπους,
Την χώρα μου που σέβομαι με τους δικούς ανθρώπους,
Ακούω πλέον μέσα μου ανάγκη να ηχήσει
Ο ύμνος μας ο ιερός, σημαία να κυματίσει!
«Δώσε Δώσε Αθλητή, Μεγάλε Καταπόδη!
Δαιμόνιε βαθροθηρευτή, μαζί σου η χώρα όλη!»
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ
26/8/2014
lkatapod 