lkatapod

Η διεθνής βιβλιγραφία διαθέτει ένα ικανό αριθμό ερευνητικών εργασιών, στις οποίες μελετήθηκε η επίδραση τόσο της οξείας σωματικής άσκησης, όσο και της χρόνιας αερόβιας άσκησης.

Οι δοκιμασίες της σωματικής άσκησης είχαν κυρίως τον χαρακτήρα μέγιστης προσπάθειας μέχρι εξάντλησης, βραχύβιας υπομέγιστης προσπάθειας διάρκειας 3-5 λεπτών με ένταση που αντιστοιχούσε στο 80-85% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου Vo2max, καθώς και παρατεταμένες υπομέγιστες προσπάθειες διάρκειας 1-3 ωρών με ένταση που αντιστοιχούσε στο 60-75% του Vo2max.

Τα αποτελέσματα της πλειονότητας των ερευνητικών αυτών εργασιών, είναι ότι οι ασκησιογενείς μεταβολές των παραμέτρων της ανοσιακής αντίστασης του οργανισμού, εξαρτώνται κυρίως από την διάρκεια και την ένταση της άσκησης, καθώς και από το επίπεδο της φυσικής κατάστασης των προπονούμενων ατόμων.

Το stress της σωματικής άσκησης προκαλεί ποικίλες φυσιολογικές μεταβολές, ορισμένες από τις οποίες είναι περίπου όμοιες με εκείνες που παρατηρούνται κατά την διάρκεια φλεγμωνών και λοιμώξεων.

Η συστηματική αερόβια προπόνηση, αρχικά προκαλεί σημαντικού βαθμού ανοσοδιέργεση. Με την πάροδο όμως του χρόνου, το καθημερινό προπονητικό stress μετριάζει το μέγεθος του ευνοϊκού αποτελέσματος της σωματικής άσκησης. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις εντατικής ή σκληρής προπόνησης, μπορεί να προκληθεί σοβαρή ανοσοκαταστολή.

Οι προπονημένοι αθλητές αντοχής σε σύγκριση με τα αγύμναστα άτομα στην κατάσταση της σωματικής ηρεμίας, έχουν λιγότερα Λευκά Αιμοσφαίρια στο αίμα τους. Όταν όμως τα προπονημένα και τα αγύμναστα άτομα εκτελούν παρατεταμένη υπομέγιστη προσπάθεια της ίδιας διάρκειας και έντασης, τα πρώτα εκδηλώνουν ηπιότερα φαινόμενα ανοσοδιέγερσης.

Οι αθλητές των αγωνισμάτων αντοχής είναι επιρρεπέστεροι σε διάφορες λοιμώξεις και κυρίως σε λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος. Η υπερπροπόνηση των αθλητών χαρακτηρίζεται και από ένα σημαντικό βαθμό ανοσοκαταστολής.

Έχει διαπιστωθεί ότι όταν διεξάγεται μέτριας έντασης άσκησης πριν από την μόλυνση του ασκούμενου με διάφορους παθογόνους μικροοργανισμούς, η άσκηση δρα ανοσοδιεγερτικά μειώνοντας τη λοιμογόνα δραστικότητα των μικροορανισμών κατά τη φάση της επώασής τους, με αποτέλεσμα την πρόκληση ηπιότερης λοίμωξης ή σπανιότερα την αποτροπή της.

Αντίθετα όταν η άσκηση του είδους αυτού εκτελείται μετά την μόλυνση, τότε δρα ανοσοκατασταλτικά γεγονός που ενισχύει την λοιμογόνα δραστηριότητα των μικροοργανισμών.