Η πρεμιέρα του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ξεκίνησε με τον Αγώνα της Ατομικής Χρονομέτρησης 20km.
Εκκίνηση Ατομικής Χρονομέτρησης: Λουκάς Καταπόδης
Είναι χαρακτηριστικό, ότι παρόλο που η υφή του αγωνίσματος αυτού είναι η ικανότητα του αθλητή, να διανύσει όσο πιο γρήγορα μπορεί μία συγκεκριμένη χιλιομετρική απόσταση, εντούτοις, η προσπάθεια αυτή αποτελεί πάντα μία διαφορετική εμπειρία για τον κάθε αγωνιζόμενο.
Παναγιώτης Ζαχαρίου
Πολλές φορές ο αθλητής αξιολογεί τον αγώνα του στην Ατομική Χρονομέτρηση, σύμφωνα με τη θέση που πήρε στην τελική κατάταξη.
Πριν την εκκίνηση….
Δεν είναι όμως πάντα έτσι…η ατομική προσπάθεια και η απόδοση του κάθε αθλητή, είναι αυτές που πρέπει να αξιολογούνται.
Πριν σκεφτείτε και απαιτήσετε από τον εαυτό σας να διακριθεί σε έναν αγώνα Ατομικής Χρονομέτρησης, θα πρέπει πρώτα να έχετε αγωνιστεί σε αρκετούς παρόμοιου επιπέδου αγώνες, ώστε να συλλέξει το σώμα και το μυαλό σας αγωνιστικές εμπειρίες που θα σας ωριμάσουν ως αθλητές.
Παναγιώτης Ζαχαρίου στην εκκίνηση…
Χρειάζεται χρόνος και υπομονή για να γίνετε σταθεροί και ώριμοι αθλητές. Σε αυτό το σημείο δε χωρούν συμβιβασμοί και βιασύνες για το άμεσο όφελος της αθλητικής σας απόδοσης.
Ο Παναγιώτης Ζαχαρίου, ένας πολυτάλαντος άνθρωπος και αξιόλογος αθλητής, δοκίμασε να αγωνιστεί στην Ατομική Χρονομέτρηση, πρώτη φορά σε επίπεδο Πανευρωπαικού Πρωταθλήματος.
Παναγιώτης Ζαχαρίου
Η πολύτιμη 9η θέση που κέρδισε στην τελική κατάταξη, του χάρισε μία ανεπανάληπτη εμπειρία, η οποία θα τον βοηθήσει στο μέλλον για ακόμα πιο τολμηρές επιτυχίες.
Κώστας Αλεβίζος
Ο αθλητής Κώστας Αλεβίζος πολύ πιο δυνατός και αποφασιστικός από την προηγούμενη χρονιά που συμμετείχε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αγωνίστηκε βελτιώνοντας τον προσωπικό του χρόνο κατά 35sec.
Απονομές Ατομικής Χρονομέτρησης
Προσωπικά, νιώθω ικανοποιημένος με την επίδοσή μου, η οποία συνοδεύτηκε με το χάλκινο μετάλλιο, σε απόσταση αναπνοής από την δεύτερη θέση και μόλις λίγα δευτερόλεπτα από την πρώτη θέση:
http://www.masters-em.cz/data/html/results_2012/results_2012_T_M3.htm
Παναγιώτης Ζαχαρίου, Λουκάς Καταπόδης
Αυτή τη διάκριση την αφιερώνω στη μνήμη του πνευματικού μου αδελφού Νικόλαου Κωστέα, ο οποίος έφυγε από την ζωή πριν 4 εβδομάδες σε τροχαίο δυστύχημα που σημειώθηκε σε ποδηλατικό αγώνα.
…αγαπημένε μου αδελφέ, ελευθέρωσες την ανάσα σου ανάλαφρη ψηλά στους ουρανούς…
Σήμερα ήταν ημέρα ξεκούρασης και πνευματικής χαλάρωσης απολαμβάνοντας όλοι η παρέα μαζί, την ομορφιά της φύσης.
Λ. Καταπόδης, Π. Ζαχαρίου, Κ. Αλεβίζος
Συστάδες από δάση, όπως λέει και ο φίλος Ζαχαρίου….
….και κάποιος έπαιζε κρυφτό….
Κώστας Αλεβίζος
…άλλη μία εικόνα από τα όμορφα τοπία της περιοχής…
Αύριο άλλη μία δύσκολη δοκιμασία ξεκινάει στις 09.30 το πρωί, ώρα Τσεχίας, με τον αγώνα αντοχής της κατηγορίας μου Μ3.
lkatapod 
Συγχαρητήρια σε όλους!!! Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία!!!
ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΜΑΣΤΕΡ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ ΔΡΟΜΟΥ 2012
ΜΙΑ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΥ ΣΕ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ…
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ
“Τώρα είσαι έτοιμος να πας, και πρέπει να πας. Αλλά μην περιμένεις πρωτιές, γιατί εκεί θα δεις άλλα πράγματα…” Κατά την συμμετοχή μου στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παλαιμάχων (Μάστερ) Ποδηλασίας στην Τσεχία, δεν έπαψαν να ηχούν τα προφητικά λόγια του φίλου και Ομοσπονδιακού Προπονητή της Εθνικής Ποδηλατικής ομάδος, Μιχάλη Φαραντάκη,.
Αρχικά είχα τις αναστολές μου για ένα τέτοιο εγχείρημα, ένεκα μίας ίωσης που για ένα μήνα με είχε ταλαιπωρήσει και που τελευταία κλιμακώθηκε σε ωτίτιδα. Αν και έπρεπε να πάρω αντιβίωση για να ξεβουλώσουν τα αυτιά ώστε να ταξιδέψω με αεροπλάνο, πόνταρα στη θέλησή μου και δέχτηκα την πρόκληση. Έκλεισα εισιτήρια, συσκεύασα δύο ποδήλατα και έκανα ελεύθερη πτώση σε άγνωστους τόπους. Προσγείωση Βιέννη, ενοικίαση αυτοκινήτου και τρίωρη διαδρομή έως την πόλη Zda Nad Savavou (όνομα κι αυτό!). Μαγικά, κυματοειδή τοπία, συστάδες από δάση και παραδοσιακά Αυστριακά και μετά Τσέχικα χωριά που ταρακούνησαν την φαντασία με παραμύθια των παιδικών μου χρόνων… Τέλεια σήμανση και άψογοι δρόμοι με έφεραν στον προορισμό μου, όπου με περίμενε η υπόλοιπη Ελληνική αποστολή – η ξεκαρδιστική παρέα του κορυφαίου μας αθλητή Λουκά Καταπόδη, του Κώστα Αλεβίζου και του πατέρα του. Αναπάντεχο ήταν και το προσωπικό καλωσόρισμα του ίδιου του διοργανωτή του πρωταθλήματος και προπονητή της Εθνικής Ελλάδος κατά τις χρυσές εποχές του Μιχάλη Φαραντάκη, Pavel Merk – ένας αρχοντάνθρωπος που τιμάει το άθλημα. Με απολλώνια ψυχραιμία και μεθοδικότητα διεξάγει τώρα και χρόνια αυτό για το οποίο με είχε προειδοποιήσει ο Μιχάλης: την πεμπτουσία της απόλυτης ποδηλατικής διοργάνωσης.
Εισροή αθλητών όλων των ηλικιακών κατηγοριών από όλη την Ευρώπη. Κάθε φάτσα και σωματότυπο της λευκής φυλής που μπορεί να φιλοξενήσει ο ανθρώπινος νους. Ομολογουμένως, πολλοί δεν μου γέμισαν το μάτι σαν αθλητές. Κάποιοι περπατούσαν σαν “ξυλοκόποι”, άλλοι σαν αδιασμένοι “αιμοδότες”, μερικοί σαν αφηρημένοι καθηγητές ή σαν άχαρα τευτονικά “ντερέκια” που δεν τους είχες για τίποτε άλλο από το να στοιβάζουν πραμάτεια σε ψηλά, απρόσιτα ράφια ή, ακόμη, το να φοβίζουν κοράκια… Το όλο σκηνικό γινόταν πιο αλλόκοτο όταν μετά από τις προπονήσεις τους περιφερόντουσαν με αιμοστατικές κάλτσες και παντοφλάκια σαν μουστόγριες σε κλινική. Όταν εξέφρασα τις εντυπώσεις μου στον έμπειρο Λουκά (ήταν η 4η του συμμετοχή) αυτός με προειδοποίησε ότι τα φαινόμενα απατούν, και ότι πολλοί απ’ αυτούς είχαν γύρους Ιταλίας και Γαλλίας στο ιστορικό τους…!
Ό’ τι και αν μου έλεγε, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την μεταμόρφωση αυτών των ανθρώπων πάνω στο ποδήλατο! Είδα κάμπιες να μεταμορφώνονται σε πεταλούδες, σπουργίτες σε αετούς, κατηγορίες 60 και άνω να μηδενίζουν τον χώρο/χρόνο. Ναι, τα προαναφερόμενα καχεκτικοφανή ανθρωπάκια έβγαλαν βατ στα πετάλια που θα ζήλευαν πολλοί δικοί μας καλοί αθλητές στο άνθος της νιότης τους. Και εγώ, από τους πρώτους στη νεότερη κατηγορία μου, και όχι μόνο, σε αρκετούς εν Ελλάδι αγώνες, ανώμαλα γκρεμίστηκα από το “βάθρο των δικών μου ψευδαισθήσεων”, μετά βίας φέροντας μία 9η θέση. Όντως άρρωστος με την επίδραση της δυνατής αντιβίωσης, υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσα να πάω αρκετά καλύτερα, αλλά και καλά να ήμουν, επ’ ουδενί θα πλησίαζα το βάθρο. Τα δύσκολα 20 χμ της πανέμορφης διαδρομής – ερπετοειδόστροφες ανηφορο-κατηφόρες, κόντρα αέρα και δύο κλειστές αναστροφές – οι δυτικοευρωπαίοι τα διένυαν με μέσες οριαίες ταχύτητες 44-45 χμ την ώρα (ταχύτητες που δύσκολα κρατάει κανείς σε ευθείες!) Είδα μία πανύψηλη γυναίκα (ο θεός να την κάνει θηλυκό με τέτοια μπούτια και αεροτομή που είχε για πιγούνι…) να ρίχνει στους περισσότερους άνδρες πάνω από δύο λεπτά! Ξαφνικά ένοιωσα σαν τον Οδυσσέα στο νησί των Κυκλώπων! Ούτε εγώ είχα γλυτώσει. Τον δικό μου χρόνο τον είχε κάνει μια χαψιά, όπως και αυτόν του τύπου-Σβάλτζνεγκερ συζύγου/ιπποκόμου της, προφανώς αλιευμένο από κάποιο γυμναστήριο μιστεράδων. Πού να ήξερε ο καημένος ότι η σέλα τινάζει από πάνω της όσους έχουν πολύ μυϊκό όγκο άνω σώματος. Εξ άλλου δεν είναι λίγοι ταγοί του μυώδους θεαθήναι που ξεκαβαληκεύουν το καλάμι όταν καβαλικεύουν ένα αγωνιστικό ποδήλατο. Παρηγορήθηκα όταν έμαθα ότι αυτόν τουλάχιστον τον είχα περάσει. Μετά γέλωτος, ο Λουκάς με καθησύχασε εξηγώντας ότι ο μεγάλος μας χρονομετρήστας Σήφης Δαλέζιος ακόμα “κουτσαίνει” με το ένα πόδι καθώς το άλλο του το είχε ροκανίσει η Κυκλώπενα περνώντας κι αυτόν προ δύο χρόνια στο ίδιο πρωτάθλημα!
Μετά από πολύ γέλιο, ο Καταπόδης μου αποκάλυψε ότι κι αυτός είχε κατετάγη 10ος την πρώτη του φορά, και άρα φυσικό ήταν να νοιώθω έξω από τα νερά μου στην δική μου πρώτη συμμετοχή σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες, και δη για έναν που κάνει αγωνιστική ποδηλασία μόνο δυόμιση χρόνια. Πάντως, θαύμασα την επιμονή του, που αντί να πτοηθεί συνέχισε να έρχεται επί 4 χρόνια για να ανέβει επιτέλους αυτή τη φορά στην αξιοζήλευτη τρίτη θέση του βάθρου, με στόχο κάποια στιγμή να βγει και στο πρώτο για να ακούσει τον εθνικό μας ύμνο. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρει, τέτοιος αθλητής που είναι.
Και μετά συνέβη το αναπάντεχο – έμαθα ότι έχοντας διακριθεί στους δέκα πρώτους θα έπαιρνα κύπελλο! Αρχικά νόμιζα ότι ήταν “χρυσωμένο χάπι παρηγοριάς”, αλλά ο Μερκ με διαβεβαίωσε ότι με τέτοιο υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού η βράβευση είναι παραδοσιακή όλα αυτά τα χρόνια, και ότι δεν είναι αμελητέο γεγονός να είσαι στην γρηγορότερη δεκάδα την πρώτη σου φορά σε αυτούς τους αγώνες. Ότι και να μου έλεγε, όμως, το αιωρούμενο φάντασμα της Κυκλώπενας επισκίαζε οποιαδήποτε νίκη… Άκου να διακριθώ έχοντάς με περάσει γυναίκα (που λέει ο λόγος, δηλαδή)! Σίγουρα υπήρχαν λιγότερο τραυματικοί τρόποι να με τιμωρήσουν οι θεοί για τον υπερφίαλο εγωισμό μου, σκέφτηκα.
Την επόμενη μέρα ήλθε και η σειρά της αντοχής των 86.3 χιλιομέτρων σε τρεις κυκλικές διαδρομές των 27.1 χλμ έκαστη. Δεν αισθανόμουν αρκετά καλά για να τρέξω, αλλά ο Λουκάς επέμενε να κάνω ό, τι μπορούσα έστω για προπόνηση. Και έτσι έγινε. Η εμπειρία αξέχαστη, αν και γκρεμίστηκε και η τελευταία μου ψευδαίσθηση για το τι ορμή μπορεί να έχουν κάποιοι καμμένοι πενηντάρηδες. Πρώτη φορά είδα τέτοια δύναμη σε πόδια συνομήλικών μου. Έχω ανέβει γρήγορες ανηφόρες με έφηβους και άνδρες Ελληνικών ομάδων μέχρι σκασμού, αλλά ποτέ δεν είχα νοιώσει τόσο πόνο για να μείνω με τους “ξεκολλημένους” μεσήλικες έως την κορυφή της διαδρομής. Τα κατάφερα, αλλά μέχρι εκεί ήταν. Ο καταπονημένος μου από την ίωση οργανισμός δεν άφηνε περιθώρια να τελειώσω τον αγώνα. Αποφάσισα να απολαύσω την επιστροφή σαν τουρίστας μέσα από αλσοβριθή τοπία, πανύψηλα δένδρα και παραδοσιακά χωριουδάκια που θύμιζαν Κοκκινοσκουφίτσα.
Τελειώνω αυτό το κείμενο μέσα στο αεροπλάνο κατά την επιστροφή μου στα πάτρια, και ήδη απολαμβάνω την ανυπέρβλητη ποιότητα του Ελληνικού φωτός σε σχέση με αυτό της υπόλοιπης Ευρώπης. Μόνο που τώρα, μέσα από μία μου τέτοια εμπειρία δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Κι αυτό, επειδή τώρα πια γνωρίζω ότι υπάρχει δυσπρόσιτη ανωτερότητα σε άλλους τόπους. Έρχεται στην σκέψη μου ο Έλλην Ευρωπαιονίκης, Λουκάς Καταπόδης, και η επική του προσπάθεια να κατατροπώσει τους υπερβόρειους γίγαντες. Θυμίζει μυθικούς ήρωες της αρχαιότητος. Θα μου μείνει αξέχαστη η φωτεινότητα του προσώπου του μετά από μία τέτοια νίκη. Ίσως ξαναπροσπαθήσω να λάμψω κι εγώ. Η μάχη τελικά αξίζει, αν και όχι τόσο για τη νίκη αυτή καθ’ αυτή, όσο για την αυτογνωσία και την πραγμάτωση που μια τέτοια προσπάθεια προσδίδει σε αυτόν που τολμάει. Και ναι, μπορεί όλα να είναι μάταια σ’ αυτόν τον ψεύτικο ντουνιά όπου τα πάντα κάποια στιγμή φθίνουν, αλλά εάν η λέξη θεός προέρχεται από το “θέω” (δηλαδή τρέχω, κινούμαι γρήγορα) τι πιο ωραίος τρόπος ζωής από το εντάσσεσαι στην θεϊκή κίνηση ποδηλατώντας…
Αφιερωμένο στην τρομερή μου εν Τσεχία Ελληνική παρέα
Παναγιώτη, είναι καταπληκτική η αφήγησή σου και σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω καλύτερα τις λίγες ημέρες που είμαστε μαζί. Πολλά χαιρετίσματα στην όμορφη οικογένειά σου!
Μπράβο Παναγιώτη!!! Μπορει να μην ανεβηκες στο ποδηλατικο βαθρο αλλα σίγουρα έχεις μια θέση στο βάθρο της αποτύπωσης των ανθρώπινων συναισθημάτων!